Toskańska sałatka i definicja Niejadka

Panzanella, to włoska sałatka doskonała na piknik, na garden party, czy też do podania w zwyczajny dzień, by nakarmić rodzinę zmęczoną upałem.

Toskańska sałatka z chleba, pomidorów i papryki

4 strąki różnokolorowych papryk

500 g czerstwego chleba (dobry w smaku chleb, najlepiej dwudniowy)

1 kg przeróżnych pomidorów, najlepiej też w różnych kolorach

2 puszki anchois

pół słoiczka kaparów

1 serce selera naciowego

1-2 czerwone cebule, pokrojone w piórka

sporo liści bazylii

2 łyżki octu winnego, czerwonego

10 łyżek oliwy z oliwek

1 ząbek czosnku

Z chleba palcami wydobywam miąższ dzieląc go na kawałki wielkości orzecha włoskiego. (W razie czego proszę sobie wymyślić jakieś inne porównanie ;-). Umieszczam je blisko piekarnika, by wyschły.

Papryki piekę dotąd, aż ich skórka sczernieje. Wtedy wyjmuję je do ostudzenia, ale szczelnie przykrywam. Dzięki temu po ok. 20 minutach będzie można łatwo zdjąć z nich skórkę.

Pomidory kroję na cząstki i układam na durszlaku nad miską. Do miski tej wrzucam anchois i kapary. Pomidory lekko solę i mieszam.

Cebule pokrojone w piórka mieszam z sercem selera pokrojonym w plasterki.

Serce selera to ta część, która pozostaje po oderwaniu zewnętrznych pędów i po ucięciu tym pozostałym ok. 20 centymetrów. Wówczas zostaje nam w rękach serce, które nie będzie miało włókien, tak nielubianych m.in. przez moje dzieci.

Do selera dodaję chleb, pomidory, obrane i pokrojone w paski papryki, porwane liście bazylii.

Teraz zabieram się za zrobienie sosu. Z soku pomidorowego, który pozostawiły obciekające pomidory, wyjmuję na bok anchois. Do soku dodaję oliwę i ocet, zmiażdżony ząbek czosnku, sól oraz pieprz. Dokładnie mieszam przez minutę i polewam sosem sałatkę. Dekoruję ją listkami bazylii i listkami selera naciowego. Na wierzchu rozkładam anchois.

Jak się ma dziecko niejadka, a ja takie mam, to to dziecko może sobie na przykład wyobrazić, że te anchois wyglądają, jak ślimaki bez skorupek. I wtedy trzeba się zastanowić, jak tę sałatkę dziecku podać. Ja podałam wyjmując wszystkie anchois.

Definicja niejadka - małolat, który bez opamiętania jadłby chipsy, sztuczne słodycze barwione farbami spożywczymi, zje brokuła, bo się nikt tego po nim nie spodziewa, kapary i krewetki też, ale postawi się, gdy poczęstuje się go zdrowym, kolorowym, aromatycznym daniem, do którego wszystkim się świecą oczy, tylko nie niejadkowi. Zagrożenie mogą wywołać wszelkie niezidentyfikowane lub źle skojarzone obiekty. Mogą to być grzyby, ryby, fasola i Niejadek wie co. Niejadek zanim zacznie jeść, to zadaje szereg pytań dodatkowych: Jaka to kuchnia z jakiego  kraju?; Jak się to danie nazywa?; Z czego jest zrobione, wymień wszystkie składniki; Czy ja to już kiedyś jadłam i czy mi to smakowało? Niejadka oczywiście można karmić, jak ktoś nie lubi się denerwować,  jakąś ulubioną jego potrawą, bo ma takie, ale nigdy nie wiadomo, kiedy zareaguje na nią z niechęcią i stwierdzi z oburzeniem, że jego ukochane zawsze mile widziane danie już dawno mu się przecież przejadło. Jak na obiad przygotuje się makaron w kształcie muszelek z nadzieniem z ulubionego sera Niejadka i ulubionego warzywa, z dwoma ulubionymi sosami, to można się spodziewać, że Niejadkowi będzie smakował tylko makaron wyjęty z wody. Jak przyrządzi się pyszne curry, to niejadek poprosi o resztkę gołego ryżu, wleje do niego sos sojowy i nie będzie chciał jeść inaczej. Z sernika wydłubie same truskawki, bo sernik za słodki, albo wydłubie rodzynki i zje sam sernik, bo rodzynki są pomarszczone. Rodzynki nasączone rumem awansują do rangi prawdziwych winogron i takie zje z wielkim apetytem. Niejadek jest nieprzewidywalny.  I zawsze dopadnie go wilczy apetyt, jak nie jesteśmy na to kompletnie przygotowani. Nie ma Niejadków po trzydziestce. Wtedy zaczyna się moda na diety cud, bo wszyscy mają za duży apetyt.

* źródło przepisu - "Włoska wyprawa Jamiego" Jamie Oliver, wyd. Muza SA

* źródło definicji - obserwacje własne